روایتی که در پرسش مطرح شده، چنین است: «إِنَّ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ أَوْحَى إِلَى‏ دَاوُدَ (ع) أَنِ ائْتِ عَبْدِي دَانِيَالَ فَقُلْ لَهُ إِنَّكَ عَصَيْتَنِي فَغَفَرْتُ لَكَ وَ عَصَيْتَنِي فَغَفَرْتُ لَكَ وَ عَصَيْتَنِي فَغَفَرْتُ لَكَ فَإِنْ أَنْتَ عَصَيْتَنِيَ الرَّابِعَةَ لَمْ أَغْفِرْ لَك‏ .... فَوَ عِزَّتِكَ لَئِنْ لَمْ تَعْصِمْنِي لَأَعْصِيَنَّكَ ثُمَّ لَأَعْصِيَنَّكَ ثُمَّ لَأَعْصِيَنَّك»‏؛[1] ابو حمزه ثمالى از امام باقر(ع) نقل می‌کند: خداوند به داود(ع) وحى كردند كه نزد بنده‌‏ام دانيال(ع) برو و به او بگو شما گناه كردى و من آن‌را آمرزيدم و تا سه بار گناهانت را بخشيدم، اكنون اگر بار چهارم گناه كنى نخواهم آمرزيد. داود(ع) نزد دانيال(ع) آمد و جريان را به او گفت، دانيال(ع) جواب داد تو پيام خداوند را رسانيدى، هنگام سحر دانيال(ع) با خداوند مشغول مناجات شد و گفت: بار خدايا پيامبرت داود(ع) به من خبر داد كه من تو را معصيت كردم و تو هم مرا آمرزيدى، سوگند به جلالت اگر مرا نگه‌ندارى بار ديگر تو را معصيت خواهم كرد!
این روایت را می‌توان این‌گونه تبیین کرد؛ اولاً: عصیان در این روایت همان ترک اولی است که پیامبران نیز گاه دچار آن می‌شدند. ثانیاً: آنچه در پایان روایت آمده به معنای آن است که تنها با عصمت تو است که قادر به ترک گناه خواهم بود و این به معنای تهدید نیست، بلکه مانند آن چیزی است که حضرت ابراهیم(ع) خطاب به خداوند گفته است: «لَئِنْ لَمْ يَهْدِني‏ رَبِّي لَأَكُونَنَّ مِنَ الْقَوْمِ الضَّالِّين»؛[2]‏ اگر پروردگارم مرا راهنمايى نكند، مسلّماً از گروه گمراهان خواهم بود.
آنچه شیعه در مورد امامان خود اعتقاد دارد، همین نوع از عصمت است که با هدایت پروردگار حاصل می­‌شود.
 
[1]. کلینی، محمد بن یعقوب، کافی، محقق، مصحح، غفاری، علی اکبر، آخوندی، محمد، ج ‏2، ص 436،  دار الکتب الإسلامیة، تهران، چاپ چهارم، 1407ق.
[2]. انعام، ۷۷.